İçimizde rahman tarafından yaradılışta verilen kutsal enerji merkezleri olduğunu biliyorum ve algılıyorum.O enerji ile bağlandığım zaman kendimi bir alıcı gibi algılıyorum.Enerjinin iki boyutunu farkediyorum.Biri yukarıdan gelen enerji.Diğeride çevreden ve evrenden gelen.Aynı zaman da yukarudan gelen enerjinin benim beynim tarafından alındıktan sonra evrene benden yayılışını da algılıyorum.Bu enerjinin gelişinde ve evrene benim beynim tarafından yayılışınıda büyük bir mutluluk va haz duyduğumuda biliyorum.Eğer yalnız olsam aileme karşı sorumluluklarım omuzlarımda olmasaydı bu mutluluk beni tarif edilmez bir boyuta götürecekti.Dünya hayatındaki geçim bana yükümlülük getirdiğinden bu mistik boyutun içine girmekten uzak duruyorum.Çünkü benim ile bağlı olan ailem kaygılarına benide bağlamışlar.İçimdeki kutsal öğe vicdan masumlara sevgimi gerekli kılıyor.Yakınlarımı bumanada metafizik dünyamın dışında tutmayı biliyorum.Ancak ncak benim onların maddi dünyalarında yeterli olmadığımı onlar sanırım biliyorlar.Eğer böyle bir metafizik boyutun içine girerseniz yakınlarınızın sizi anlamasını da beklemeyin anlıyamıyabilirler.BEN VAR OLAN ŞEYLERİN GERÇEKLİĞİNDEN UZAK DEĞİLİM.Sadece dünyamda var olan şeyleri yetersiz görüyorum.Herkesin herşeye bakışı maddenin oran ve orantısına bağlı olmuş.Kardeş kardeşinin maddi varlığına göre tavırlarını belirliyor.Anne babalar bile evlatlarına ve evlatlarıda onlara karşı aynı şekilde tavırlarını maddi konumlarına bağlamışlar.Dünya da savaşlar ve olumsuz olaylar çocukların içindeki sevgi ve güzel duyguları yavaş yavaş öldürüyor.Şimdi çocuklar meleklerin kendilerine sevgi parıltılarını taşımalarını bekliyorlar.Hiç bir çocuk üzülmesin hiç bir çocuk mutsuz olmasın.Çocukların kalbine sevgi ve güzel duyguları onları severek vermeliyiz.